ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν μερικές φορές μπορούσαμε να εξηγήσουμε κάποια πράγματα στους απλούς ανθρώπους και, τέλος και στους ανθρώπους που μας κυβερνούν και παίρνουν αποφάσεις σχετικά με την « ποιότητα ζωής» μας. Και εδώ , εννοώ τις λεγόμενες αρχές . Δεν θα μπορούσα όμως και να ισχυριστώ ότι ο τρόπος ζωής μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους , τα λεγόμενα καταρχάς ανθρώπινα όντα , τους πολίτες ενός κράτους, τους κατοίκους ενός τόπου, τους ντόπιους , όπως συνήθως αποκαλούμε τους εαυτούς μας, το είδος που εμφανίστηκε για να ζήσει πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη κάνοντας χρήση και αξιοποιώντας το περιβάλλον και τη φύση, πού μας δίνουν απλόχερα πολλά, αλλά εμείς όπως φαίνεται και - λυπάμαι για αυτό που θα πω , φαίνεται ότι τελικά δεν τα σεβόμαστε καθόλου και δεν τα προστατεύουμε . Ειδικά στην περιοχή μας , αυτή τη μαγευτική περιοχή του Πηλίου , το οποίο κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες τουρίστες ( και αν προσπαθούσαμε και ήμαστε πιο προσεκτικοί σχετικά με την διατήρηση και την προστασία του, να είσαστε σίγουροι , θα μπορούσε να φέρει εκατομμύρια από αυτούς ) κάτι που φυσικά συνεπάγεται μια καλύτερη διαβίωση για εμάς τους ίδιους, μια πιο υγιεινή ζωή και ένα καλό εισόδημα για τους περισσότερους από εμάς που ζουν στην περιοχή και όχι μόνο και τέλος περισσότερα έσοδα στην δημοτική μας αρχή.
Πρώτα απ 'όλα επιτρέψτε μου να εξηγήσω το νόημα ανάμεσα σε 2 λέξεις, έτσι ώστε ο καθένας να καταλάβει τη διαφορά . Λοιπόν , σύμφωνα με τον ορισμό του λεξικού:
Σκουπίδια σημαίνει προϊόντα αποβλήτων που δεν έχουν διατεθεί σωστά, χωρίς τη συγκατάθεση κανενός και σε ακατάλληλη θέση . Εάν υπήρχε ρήμα κατάλληλο (σκουπιδιάζω, ας πούμε) θα σήμαινε ρίχνω αντικείμενα πάνω στο έδαφος και τα αφήνω εκεί ορατά επ 'αόριστον.
Απόβλητα είναι ένας υποτιμητικός όρος για τα ανεπιθύμητα υλικά . Ο όρος μπορεί να περιγραφεί ως υποκειμενικός και ανακριβής, επειδή τα απόβλητα για ένα άτομο μπορεί να μην είναι απόβλητα για ένα άλλο . Και, μπορώ να συμπληρώσω , τουλάχιστον τα απόβλητα μπορεί να κρυφτούν και να μην φαίνονται .
Τα Σκουπίδια δεν κρύβονται ! ! Η λέξη Σκουπίδια αναφέρεται σε απόβλητα που δεν απορρίπτονται σωστά ! ! !
Ο λόγος που ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο είναι ότι , πρώτον , επειδή είμαι καθηγητής στο Τρίκερι οπότε και ταξιδεύω στο Τρίκερι καθημερινά. Δεύτερο, κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων είχα αποφασίσει να επισκεφθώ πολλά μέρη και ιδιαίτερα τις παραλίες από το Βόλο έως το Τρίκερι και τρίτο τυχαίνει για μένα να είμαι ο Πρόεδρος των Φίλων των Καλντεριμιών του Νοτίου Πηλίου. Ένα Σύλλογο με τόσο μεγάλη δραστηριότητα σχετικά με τον καθαρισμό και τη συντήρηση των παλιών «καλντεριμιών» (λιθόστρωτων μονοπατιών) και απλών μονοπατιών στο Νότιο Πήλιο , εντελώς μια ΜΚΟ στηριζόμενη στους πόρους που συλλέγουμε από τις εισφορές των μελών μας, αλλά και με βάση την συνεχώς αυξανόμενη εθελοντική εργασία που γίνεται από εμάς και τους φίλους μας .
Πέρα λοιπόν από ορισμένες εξαιρέσεις , δυστυχώς, και προς μεγάλη απογοήτευσή μου , καθημερινά αντικρίζω ένα αηδιαστικό θέαμα όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στις παραλίες. Το μόνο πράγμα που μπορεί να προσέξει κανείς είναι τα πεταμένα σκουπίδια εδώ κι εκεί. Μου φαίνεται ότι ζω σε μια ατελείωτη χωματερή! Σκουπίδια παντού! !
Είναι τελείως εξωφρενικό, διότι πιστεύω ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αδίκημα ως προς το τι προσπαθούμε να διδάξουμε και να δείξουμε στους μαθητές και δη στους νέους ανθρώπους,(στις «νεώτερες γενιές» όπως συνήθως μας αρέσει να τους αποκαλούμε). Δηλαδή, το τί πρέπει να κάνουν προκειμένου να αποφευχθεί η ρύπανση του περιβάλλοντος.
Αγαπητοί μου φίλοι, το λέω με πόνο ψυχής. Είναι για μένα, σαν εκπαιδευτικό και σαν άνθρωπο, εντελώς απογοητευτικό όταν διαπιστώνω ότι: ο γονέας , ο γείτονας , ο φίλος, ο καθένας που συναναστρέφεται το παιδί, δεν ενδιαφέρεται έστω και λίγο για το περιβάλλον. Πόσα προγράμματα γίνονται στα σχολεία κάθε χρόνο. Πόσες ώρες εργασίας εξαντλούνται πάνω στα προγράμματα αυτά. Έχει κανείς αναρωτηθεί ποτέ; Βεβαίως δεν φτάνει η προσπάθεια των Υπουργείων Παιδείας και Περιβάλλοντος και δεν θα είναι ποτέ αρκετή αυτή και μόνο η προσπάθεια, εάν δεν μας γίνει καθημερινό βίωμα, ένα είδος εμμονής, ας πούμε, η προστασία και διατήρηση του περιβάλλοντος. Μα θα μου πει κανείς, «στάσου ρε δάσκαλε, μόνο αυτό το πρόβλημα έχουμε; Υπάρχουν τόσα άλλα προβλήματα επιβίωσης πλέον. Έχουμε την κρίση, έχουμε την ανεργία, έχουμε την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης και πόσα άλλα». Μάλιστα, κύριοι, τα έχουμε όλα αυτά. Υποφέρουμε και πονάμε όλοι. Δεν είμαι Ουτοπιστής. Ούτε ρομαντικός να ζω στο δικό μου κόσμο. Σκεφτήκαμε όμως ποτέ πόσο θα μας στοιχίσει εάν κάποτε έχουμε έλλειψη οξυγόνου; Θα χαθεί η ζωή μας η ίδια. Θα πάψουμε να υπάρχουμε και εμείς και κάθε μορφή ζωής πάνω στη Γη. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσες ασθένειες ανίατες ( π. χ. καρκίνοι κάθε μορφής) έχουν αναπτυχτεί ανεξέλεγκτα πλέον λόγω της μόλυνσης του περιβάλλοντος; Να γιατί πρέπει να ενδιαφέρονται αυτά τα παιδιά. Γιατί είναι υποχρέωση του καθενός μας να διαφυλάξει την ύπαρξή του και ταυτόχρονα την ύπαρξη όλων των άλλων. Είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Θεού, της ίδιας της φύσης. Και γιατί, τέλος πάντων, θα πρέπει πάντοτε να ζητάμε από τις επόμενες γενιές να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης για τα λάθη που οι προηγούμενες γενιές έχουν κάνει ; Πότε τελικά θα γίνουμε μια «Πολιτισμένη Κοινωνία»; Γιατί για μένα «πολιτισμένος» είναι αυτός που σέβεται την ζωή, την ύπαρξη, αυτός που έχει αντιληφτεί ότι έχει έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να προστατέψει την ίδια τη ζωή, να την διαφυλάξει και να την παραδώσει στους επόμενους καλλίτερη, δίνοντάς τους έτσι το χρόνο να σκεφτούν περισσότερο άλλες λύσεις επιστημονικές και πολιτικοοικονομικές που θα τους οδηγήσουν σε μια ακόμη καλλίτερη και ομορφότερη διαβίωση.
Είμαι περήφανος που ζω στην πιο όμορφη χώρα στον κόσμο , μια χώρα με τόσο μεγάλη και ηρωική ιστορία , με τους σοφότερους επιστήμονες , και με μια μοναδικά εκπληκτική φύση . Οι «Ξένοι» φίλοι μου , που έρχονται εδώ για διακοπές, δεν παύουν να θαυμάζουν αυτήν την καταπληκτική , συναρπαστική και υπέροχη ομορφιά . Ακούω συχνά να μου λένε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε και έχουμε την ευκαιρία να ζούμε σε μια τέτοια υπέροχη χώρα για να βλέπουμε αυτή την ομορφιά κάθε μέρα , να απολαμβάνουμε τον ήλιο , τη θάλασσα και τα λουλούδια . Αλλά όλο και περισσότερο , αισθάνομαι ντροπή όταν αντικρίζω την απροσεξία μας αυτή, για να το θέσω ήπια και να μην πω αδιαφορία, σε σχέση με τον κύριο πλούτο μας - τη φύση και το περιβάλλον . Πόσο οδυνηρό και προσβλητικό όταν ρίξει μια ματιά κανείς στα σκουπίδια στις παραλίες , τα βουνά των σκουπιδιών γύρω από τους κάδους , τις πλαστικές σακούλες και τα μπουκάλια κατά μήκος του δρόμου, που ρίχνονται από τα παράθυρα των αυτοκινήτων από απρόσεκτους και αδιάφορους ταξιδιώτες.
Αναρωτιέμαι, άραγε αυτοί οι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν αυτή την ακαταστασία; Πώς γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη η «Μυθική μας Ελλάδα» να μετατρέπεται στα μάτια των ξένων σε ένα απογοητευτικά βρώμικο μέρος που προκαλεί μόνο αδικαιολόγητη λύπη για την χαμένη ομορφιά του;
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση , όλοι περνάμε την κρίση , τίποτε τώρα πια δεν είναι εύκολο . Αλλά αυτό που κάνουμε με τα ίδια μας τα χέρια είναι ακόμη χειρότερο, έτσι επιπόλαια που φερόμαστε στη φύση .
Ας διατηρήσουμε, λοιπόν, καθαρό το σπίτι μας, την αυλή μας, τον γύρω χώρο, την γειτονιά μας, το χωριό μας, την πόλη μας. Δεν γίνεται να μας τα «κάνει όλα το κράτος», όπως είχαμε συνηθίσει να λέμε. Εμείς θα υποκινήσουμε το ίδιο το κράτος. Με την συμμετοχικότητα και την εθελοντική προσφορά μας. Μόνο έτσι θα έχουμε καλλίτερη διαβίωση για εμάς τους ίδιους, υγεία, θα προσελκύσουμε περισσότερους τουρίστες από διάφορες χώρες , και ως εκ τούτου, περισσότερα χρήματα θα έρθουν στην τοπική μας οικονομία και συνεπώς την δημοτική και την κρατική. Έτσι , μπορούμε να βοηθήσουμε την αγαπημένη μας μητέρα Ελλάδα να επιβιώσει και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή .
Θέλω πραγματικά να με ακούσετε . Είμαι ένας καθηγητής απλός. Ένας δάσκαλος με μεγάλη εμπειρία με τα παιδιά . Λατρεύω τα παιδιά και πραγματικά θέλω να μεγαλώσουν και να ζήσουν σε μια όμορφη και καθαρή χώρα , για να είναι χαρούμενοι και περήφανοι που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και έχουν τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν κάθε μέρα αυτό που στερούνται τα παιδιά πολλών άλλων χωρών Ευρωπαϊκών και μη.
Στο σχολείο, κάθε μέρα προσπαθούμε να μιλήσουμε στους μαθητές για το περιβάλλον, την προστασία του από τη ρύπανση, έχουμε κανονίσει ημέρες περιβαλλοντικών δραστηριοτήτων , παίρνουμε μέρος σε πολλά περιβαλλοντικά προγράμματα , σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας και με την θέλησή μας να περάσουμε συνεχή μηνύματα στα παιδιά. Έχω μόνο μια απλή ερώτηση προς όλους μας. Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν η προσπάθεια μας να τελεσφορήσει μετά από όλο αυτό που οι μαθητές αντικρίζουν στους δρόμους και τις περιοχές που κινούνται καθημερινά; Είναι δυνατόν να τους επιβάλουμε την ιδέα της προστασίας του περιβάλλοντος όταν έρχονται σε επαφή με το φαινόμενο αυτό κάθε μέρα; Όταν εμείς, οι ενήλικες, οι ώριμοι, δεν ενεργούμε σύμφωνα με αυτό που τους ζητάμε να κάνουν; Μου θυμίζει το ελληνικό ρητό « Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις»
Ας μην στερήσουμε λοιπόν από αυτά τα παιδιά το δικαίωμα του να ζήσουν καλλίτερα από μας. Ας μην τους στερήσουμε την ίδια τους την ύπαρξη. Φτάνουν τα όσα τους έχουμε ήδη φορτώσει από την ημέρα που γεννήθηκαν, με τα λάθη μας και τις αβλεψίες μας και που δεν ξέρουμε εάν κάποτε θα μπορέσουν να ξεπεράσουν. Έχουμε υποχρέωση να τους παραδώσουμε το αυτονόητο… Την Ζωή τους την ίδια….